Update Required
To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin.
Հարգելի՛ օգտատեր, «Նամակ զինվորին» խորագրում հրապարակվում են զինվորներին ուղղված Ձեր նամակները: Եթե նամակին կցված է նաև ֆոտոշարք կամ տեսանյութ, ապա այն կարող եք ուղարկել [email protected] էլ.հասցեին: Անվտանգության նկատառումներից ելնելով՝ նամակի բովանդակության մեջ խնդրում ենք չներառել զինատեսակների, զորամասերի անվանումների, տեղանքի, զինվորների և զինվորական ծառայության վերաբերյալ այլ հավելյալ մանրամասներ: Ուղարկված նամակները հաստատվում և հրապարակվում են (կամ ենթակա են հաստատման ու հրապարակման) կայքի խմբագրի կողմից:
Շարքային Ռուբեն Առաքելյանն ապրիլյան պատերազմի ժամանակ ողնաշարի ծանր վիրավորում էր ստացել: Զինվորին տեղափոխել էին Գերմանիայի Բոն քաղաք, որտեղ վերականգնողական շրջան է անցնում: Այսօր արդեն Ռուբենը կարողանում է շարժել ձախ ձեռքը, վստահեցնում է` անպայման քայլելու է:
-Այս ամենից հետո սիրտս կպել է զինվորական գործին: Ուզած-չուզած՝ ձախլիկ եմ… Թե աջ ձեռքս աշխատի, ո՞նց եմ օգտագործելու, չեմ էլ պատկերացնում,-կատակում է:
Սիրած մասնագիտություն չի ունեցել, բայց հիմա բանակային գործն է սրտով: Եթե սովորելու լինի, ուրեմն անպայման զինվորական պիտի դառնա:
Ասում է` կարոտում է Հայաստանը, և այդ կարոտն ավելի է ուժեղացնում ապաքինվելու ցանկությունը:
Այսօր արդեն Ռուբենը կարողանում է շարժել ձախ ձեռքը, վստահեցնում է` անպայման քայլելու է:
Մաղթում ենք Ռուբենին շուտափույթ առողջություն:
Աստված պահապա՛ն քեզ, հայ զինվոր:
«Մանկական Եվրատեսիլ 2010»-ում հաղթած Վլադիմիր Արզումանյանը ծառայում է Հայոց բանակում։ Նա ծառայության է անցել Ստեփանակերտում` Պաշտպանության բանակի շտաբի նվագախմբում։ Tert.am Life–ի հետ զրույցում Վլադիմիրը պատմել է իր ծառայության և նպատակների մասին։ «Փառք Աստծո, ծառայությունն անցնում է շատ լավ` խաղաղ պայմաններում։ 10 ամիս է, ինչ ծառայում եմ։ Օրերն արագ են անցնում։ Պետք է ծառայության մեջ ինչ–որ հետաքրքրություն գտնես, որ օրերն արագ անցնեն։ Մինչև բանակ գալը ամեն ինչի ուրիշ աչքով էի նայում, բայց երբ անցա ծառայության, պատկերացումներս փոխվեցին։ Բանակը փոխում է մարդուն։ Էլ ավելի ես լրջանում, սկսում ես ճանաչել մարդկանց և այլն»,– նշեց Վլադիմիրը։ Վերջինս նկատեց,
Ապրիլյան քառօրյա պատերազմի մասնակից Դասակի ավագ, Նարեկ Հայրապետյանը պատմում է ապրիլի 1-ի, լույս 2-ի գիշերը տեղի ունեցած գործողությունների մասին: Նշենք, որ վերջինս ծնվել է 1996թ ՀՀ Գորիս քաղաքում: Սովորել է Ակսել Բակունցի անվան թիվ առաջին դպրոցում: 2014 թվականի հունիսի 26 -ին զորակոչվել է բանակ: Զորացրվել է 2016 թվականի հուլիսի 2-ին:
2016 թվականի ապրիլի այս օրը, երբ սկսվեցին ադրբեջանական հատուկ ջոկատայինների սանձարձակ գործողությունները, Նարեկը Ջաբրայիլի պաշտպանական շրջանում էր: Իր զինակից ընկերների հետ մարտնչել է թշնամու թվային գերակշռություն ունեցող ջոկատների հետ: Տղաներն ընկնելով շրջափակման մեջ՝ խուճապի չեն մատնվել և ճիշտ մարտավարությամբ ճեղքել են օղակը, դուրս եկել շրջափակումից: Նորից գրոհ
Հարցազրույց՝ ազատամարտիկ, «Անահիտ» ջակատի հրամանատար Անահիտ մարտիրոսյանի հետ:
-Տիկի՛ն Մարտիրոսյան, մայիս ամիսն առանձնահատուկ նշանակությունի հայ ժողովրդի համար, քան որ այս ժամանակահատվածում մեկտեղվել են մեր պատմության ամենավառ ու կարևոր իրադարձություններից մի քանիսը, որոնցից է Շուշիի ազատագրումը: Տարիներ անց այս օրը դեռ նու՞յնն են զգացողությունները:
-Տարիներ անց էլ զգացողությունները նույնն են: Այսօր էլ ես ինձ զգում եմ այն 25 տարեկան աղջնակի պես, երբ գնացի ռազմաճակատ: Հատկապես ապրիլյան քառօրյա պատերազմի օրերին էլ վերապրեցի նույն պահերը, ասես մտովի տեղափոխվեցի Արցախյան ազատամարտի տարիներ: Տարօրինակ է երևի, բայց կարոտում եմ շատ այդ դժվարին օրերը, մարտական ընկերներիս: Իհարկե, պատերա
- «Հրով լեցուն հրադադար»՝ այսպես եք անվանել «Ապրելու բանաձև» մատենաշարի 10-րդ հատորը: Կարելի՞ է ասել, որ ապրիլյան քառօրյան մարտահրավեր էր, որը ևս մեկ անգամ հիշեցրեց՝ պատերազմը դեռևս ավարտված չէ, իսկ հրադադարը բավականին փխրուն է:
- Միանշանակ, մենք երևի 1994թ. զինադադարի պայմանագիրը կնքելուց հետո մի շատ կարճ ժամանակ վայելեցինք այդ խաղաղության զգացողությունը, սակայն այդ հրադադար կոչվածը միշտ էլ հրով լեզուն է եղել, և, բարեբախտաբար, բավականին տևական եղավ այդ ժամանակը՝ մինչև իրական պատերազմի վերաճելը, բայց այն, որ քառօրյան իրական պատերազմ էր, ես բնավ կասկած չունեմ և կասկած չունեմ, որ հենց այդ պատերազմն ապացուցեց՝ որքան ուսանելի էր եղել արցախյան ազատամարտի հերոսների կերտած
Մոտ չորս ամիս է մնացել Ջաբրայիլում ծառայող Մխիթար Ավագյանի ծառայության ավարտին: Հայրենիքի սահմանները անառիկ պահող զինվորի հարսնացուն՝ Ալինան, այս ողջ ընթացքում անհամբերությամբ սպասել է իր զինվորին: Այս մասին փոքրիկ զրույզ ունեցանք վերջինիս հետ.
- Ինչպիսի՞ն է եղել ձեր առաջին հանդիպումը
- Առաջին անգամ հանդիպել ենք դրսում պատահաբար։ Սակայն մի քանի օր անց մեր ընկերական շրջապատում նորից հանդիպեցինք, և պարզվեց, որ ընդհանուր ընկերներ ունենք։ Դրանից մեկ տարի անց սկսեցինք շփվել: Ի սկզբանե համակրել ենք միմյանց։ Նույնիսկ Սուրբ Սարգսի գիշերը, երբ ուղղակի ծանոթներ էինք, երազում տեսել եմ իրեն։ Իսկապես իմ մեծ սերն է ու կյանքիս ամենամեծ նվերը։
- Ի՞նչ է նշանակում լինել զինվորի ընկերուհի,
