Update Required
To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin.
Հարգելի՛ օգտատեր, «Նամակ զինվորին» խորագրում հրապարակվում են զինվորներին ուղղված Ձեր նամակները: Եթե նամակին կցված է նաև ֆոտոշարք կամ տեսանյութ, ապա այն կարող եք ուղարկել [email protected] էլ.հասցեին: Անվտանգության նկատառումներից ելնելով՝ նամակի բովանդակության մեջ խնդրում ենք չներառել զինատեսակների, զորամասերի անվանումների, տեղանքի, զինվորների և զինվորական ծառայության վերաբերյալ այլ հավելյալ մանրամասներ: Ուղարկված նամակները հաստատվում և հրապարակվում են (կամ ենթակա են հաստատման ու հրապարակման) կայքի խմբագրի կողմից:
Ապրիլյան քառօրյա պատերազմի մասնակից Դասակի ավագ, Նարեկ Հայրապետյանը պատմում է ապրիլի 1-ի, լույս 2-ի գիշերը տեղի ունեցած գործողությունների մասին: Նշենք, որ վերջինս ծնվել է 1996թ ՀՀ Գորիս քաղաքում: Սովորել է Ակսել Բակունցի անվան թիվ առաջին դպրոցում: 2014 թվականի հունիսի 26 -ին զորակոչվել է բանակ: Զորացրվել է 2016 թվականի հուլիսի 2-ին:
2016 թվականի ապրիլի այս օրը, երբ սկսվեցին ադրբեջանական հատուկ ջոկատայինների սանձարձակ գործողությունները, Նարեկը Ջաբրայիլի պաշտպանական շրջանում էր: Իր զինակից ընկերների հետ մարտնչել է թշնամու թվային գերակշռություն ունեցող ջոկատների հետ: Տղաներն ընկնելով շրջափակման մեջ՝ խուճապի չեն մատնվել և ճիշտ մարտավարությամբ ճեղքել են օղակը, դուրս եկել շրջափակումից: Նորից գրոհի անցնելով` հետ են գրավել կորցրած դիրքը: Դժբախտաբար, Նարեկն իրենց կողքի դիրքում կորցրել է մարտական ընկերոջը՝ Ադամ Սահակյանին:
Նարեկը պատմում է այդ օրը տեղի ունեցած իրադարձությունների մասին.
- Ապրիլի 1-ի լույս 2-ի գիշերը կրակոցներ լսեցինք: Կողքի դիրքերից հայտնեցին, որ դիվերսիա էր, բայց հետո պարզվեց, որ դիվերսիա չէր այլ իրական պատերազմ: Գրադ, ականանետ, ուղղաթիռ, զորք ... Ականանետից խփում էին, հետո գրադ, տանկ ... Ես դիրքի ավագն էի, իմ հետ էին իմ 10 զինվորները, մենք կռվեցինք, պայքարեցինք մինչև վերջին փամփուշտը, խոցեցինք 2 տանկ ես ու ընկերս: Որոշ ժամանակ հետո ես իմացա, որ կողքի դիրքը, որը 50 մետր հեռավորության վրա էր՝ գրավել են, որտեղ դիրքի ավագը Ադամ Սահակյանն էր, իմ ընկերը: Կապ տվեցի զորամաս ասեցի, որ մեր դիրքի վրա 15 տանկ է գալիս ու մենք Ակ-ից բացի ոչինչ չունենք: Ու էլի կռվեցինք, ընկերս վիրավորվեց ... 2 օր կռվեցինք, տանկը կանգնել էր մեր դիրքի խրամատի դեմը ու մեր վրա կրակում էր: Հազիվ ենք փրկվել, մինչև վերջին փամփուշտը պայքարեցին ու սաղին կոտորեցինք:
«Մանկական Եվրատեսիլ 2010»-ում հաղթած Վլադիմիր Արզումանյանը ծառայում է Հայոց բանակում։ Նա ծառայության է անցել Ստեփանակերտում` Պաշտպանության բանակի շտաբի նվագախմբում։ Tert.am Life–ի հետ զրույցում Վլադիմիրը պատմել է իր ծառայության և նպատակների մասին։ «Փառք Աստծո, ծառայությունն անցնում է շատ լավ` խաղաղ պայմաններում։ 10 ամիս է, ինչ ծառայում եմ։ Օրերն արագ են անցնում։ Պետք է ծառայության մեջ ինչ–որ հետաքրքրություն գտնես, որ օրերն արագ անցնեն։ Մինչև բանակ գալը ամեն ինչի ուրիշ աչքով էի նայում, բայց երբ անցա ծառայության, պատկերացումներս փոխվեցին։ Բանակը փոխում է մարդուն։ Էլ ավելի ես լրջանում, սկսում ես ճանաչել մարդկանց և այլն»,– նշեց Վլադիմիրը։ Վերջինս նկատեց,
Հարցազրույց՝ ազատամարտիկ, «Անահիտ» ջակատի հրամանատար Անահիտ մարտիրոսյանի հետ:
-Տիկի՛ն Մարտիրոսյան, մայիս ամիսն առանձնահատուկ նշանակությունի հայ ժողովրդի համար, քան որ այս ժամանակահատվածում մեկտեղվել են մեր պատմության ամենավառ ու կարևոր իրադարձություններից մի քանիսը, որոնցից է Շուշիի ազատագրումը: Տարիներ անց այս օրը դեռ նու՞յնն են զգացողությունները:
-Տարիներ անց էլ զգացողությունները նույնն են: Այսօր էլ ես ինձ զգում եմ այն 25 տարեկան աղջնակի պես, երբ գնացի ռազմաճակատ: Հատկապես ապրիլյան քառօրյա պատերազմի օրերին էլ վերապրեցի նույն պահերը, ասես մտովի տեղափոխվեցի Արցախյան ազատամարտի տարիներ: Տարօրինակ է երևի, բայց կարոտում եմ շատ այդ դժվարին օրերը, մարտական ընկերներիս: Իհարկե, պատերա
- «Հրով լեցուն հրադադար»՝ այսպես եք անվանել «Ապրելու բանաձև» մատենաշարի 10-րդ հատորը: Կարելի՞ է ասել, որ ապրիլյան քառօրյան մարտահրավեր էր, որը ևս մեկ անգամ հիշեցրեց՝ պատերազմը դեռևս ավարտված չէ, իսկ հրադադարը բավականին փխրուն է:
- Միանշանակ, մենք երևի 1994թ. զինադադարի պայմանագիրը կնքելուց հետո մի շատ կարճ ժամանակ վայելեցինք այդ խաղաղության զգացողությունը, սակայն այդ հրադադար կոչվածը միշտ էլ հրով լեզուն է եղել, և, բարեբախտաբար, բավականին տևական եղավ այդ ժամանակը՝ մինչև իրական պատերազմի վերաճելը, բայց այն, որ քառօրյան իրական պատերազմ էր, ես բնավ կասկած չունեմ և կասկած չունեմ, որ հենց այդ պատերազմն ապացուցեց՝ որքան ուսանելի էր եղել արցախյան ազատամարտի հերոսների կերտած
Մոտ չորս ամիս է մնացել Ջաբրայիլում ծառայող Մխիթար Ավագյանի ծառայության ավարտին: Հայրենիքի սահմանները անառիկ պահող զինվորի հարսնացուն՝ Ալինան, այս ողջ ընթացքում անհամբերությամբ սպասել է իր զինվորին: Այս մասին փոքրիկ զրույզ ունեցանք վերջինիս հետ.
- Ինչպիսի՞ն է եղել ձեր առաջին հանդիպումը
- Առաջին անգամ հանդիպել ենք դրսում պատահաբար։ Սակայն մի քանի օր անց մեր ընկերական շրջապատում նորից հանդիպեցինք, և պարզվեց, որ ընդհանուր ընկերներ ունենք։ Դրանից մեկ տարի անց սկսեցինք շփվել: Ի սկզբանե համակրել ենք միմյանց։ Նույնիսկ Սուրբ Սարգսի գիշերը, երբ ուղղակի ծանոթներ էինք, երազում տեսել եմ իրեն։ Իսկապես իմ մեծ սերն է ու կյանքիս ամենամեծ նվերը։
- Ի՞նչ է նշանակում լինել զինվորի ընկերուհի,
Արցախի «Եղնիկներ» կոչվող զորամասում ծառայող սերժանտ Արշակ Լազարյանի ծառայության ավարտին մնացել է մոտ մեկ ամիս: Զինվորական կյանքի երկու տարիների տպավորությունների և հետաքրքիր դրվագների մասին զրուցեցինք վերջինիս հետ.
- Նկարագրի՛ր ծառայությունը երեք բառով
- Ծառայությունը շատ լայն հասկացություն է, և դժվար է այն նկարագրել ընդամենը երեք բառով: Կասեմ, որ սա հետաքրքիր ու արժանապատիվ գործ է:
- Շատերը նշում են, որ զինվորական ծառայության ընթացքում ավելի են հասունանում և շատ երևույթների սկսում են ուրիշ աչքերով նայել: Քո դեպքու՞մ էլ նույն է:
- Ճիշտ կարծիք է: Ծառայութունը ստիպում է ուրիշ աչքերով նայել շատ հարցերի: Դու հասունանում ես, փոխվում է քո մտածելակերպը. երևի ծառայության ընացքում քո
