Update Required
To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin.
Հարգելի՛ օգտատեր, «Նամակ զինվորին» խորագրում հրապարակվում են զինվորներին ուղղված Ձեր նամակները: Եթե նամակին կցված է նաև ֆոտոշարք կամ տեսանյութ, ապա այն կարող եք ուղարկել [email protected] էլ.հասցեին: Անվտանգության նկատառումներից ելնելով՝ նամակի բովանդակության մեջ խնդրում ենք չներառել զինատեսակների, զորամասերի անվանումների, տեղանքի, զինվորների և զինվորական ծառայության վերաբերյալ այլ հավելյալ մանրամասներ: Ուղարկված նամակները հաստատվում և հրապարակվում են (կամ ենթակա են հաստատման ու հրապարակման) կայքի խմբագրի կողմից:
Գլխումս կատարյալ խառնաշփոթ է: Բառեր եմ փնտրում, բառեր, որ մի քանի րոպե հետո պետք է ասեմ նորօրյա հերոս, «Մարտական խաչ» երկրորդ աստիճանի շքանշանի ասպետ, ականանետի նշանառու, շարքային Հարություն Բադալյանին: Սակայն արդեն գտած ու չգտած բառերի փոխարեն մեկ բառ եմ ասում՝ շնորհակալություն…
«Ես զինվոր եմ և իմ պարտքն եմ կատարել»,- պատասխանում է Հարությունը ու ժպտում: Ժպտում է ուրիշ՝ հաղթած զինվորի ժպիտով:
Ապրիլի 1-ին Հարությունը դարձավ 20 տարեկան: Այդ նույն գիշերը՝ ընդամենը ժամեր անց, նա պետք է կասեցներ թշնամու առաջխաղացումը և հերոսանար…
Մարտական գործողությունների ընթացքում ստացած վերքը լիովին չի ապաքինվել: Հարությունը դեռ թեթևակի կաղում է, ինչը յուրահատուկ հմայք է ավելացնում հաղթող զինվորի կերպարին:
20-ամյա զինվորն արդեն պատերազմ է տեսել, նայել մահվան աչքերին, զգացել մարտական ընկերոջ կորստի ցավն ու… հաղթել թշնամուն:
Միշտ ձգտել եմ նմանվել հայրիկիս
Ծնվել եմ 1996 թվականի ապրիլի 1-ին Երևանում: 3 քույր ունեմ, ես տան կրտսերն եմ: Սովորել եմ մայրաքաղաքի Աշոտ Նավասարդյանի անվան համար 196 միջնակարգ դպրոցում, որն էլ ավարտելուց հետո ընդունվել եմ Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարան: Մեկ տարի սովորելուց հետո համալրել եմ զինված ուժերի շարքերը:
Միշտ փորձել եմ նմանվել հայրիկիս, ապրել նրա օրինակով: Հայրս ծնվել, մեծացել է գյուղում, ապա տեղափոխվել մայրաքաղաք, ուսում ստացել, աշխատել… ամեն ինչի հասել է ինքնուրույն, իր ուժերով:
Փորձում եմ անընդհատ իմ աշխատասիրությամբ առաջ գնալ, ձգտել լավագույնին, լինել հայրենիքին պիտանի մարդ: Եվ անգամ նպատակներիս հասնելուց հետո երբեք կանգ չեմ առնում, մտածում եմ նոր բարձունքներ նվաճելու մասին: Բնավորությամբ պրպտուն եմ, հետաքրքրասեր, չեմ սիրում տեղում դոփել:
Իսկական ծառայությունը դիրքերում է
Նախքան ԶՈՒ զորակոչվելս էլ ծառայության նկատմամբ միշտ դրական եմ տրամադրված եղել: Մտածում էի, որ ծառայությունը կկոփի, ավելի կհասունանամ, մտածելակերպս կփոխվի: Միշտ ցանկացել եմ դիրքեր բարձրանալ՝ համոզված լինելով, որ իսկական ծառայությունը դիրքերում է: Դիրքապահ զինվորների հանդեպ յուրահատուկ վերաբերմունք եմ ունեցել, միշտ հետաքրքրությամբ ու ոգևորությամբ եմ կարդացել նրանց մասին պատմող պատմությունները:
Ցանկությունս իրականացավ. ծառայության անցա մարտական հերթապահություն իրականացնող զորամասում, ավելին՝ հնարավորություն ունեցա կամավոր ընտրելու այն գումարտակը, որն առավել վտանգավոր հատվածում է մարտական խնդիր կատարում: Մինչև վերջ այնտեղ եմ ծառայել և կծառայեմ: Միշտ ձգտել եմ օրինակելի զինվոր լինել, լավ դիրքապահ…
Մի վայրկյան հապաղելը կարող էր կյանք արժենալ
Շարունակությունը՝ սկզբնաղբյուրում
«Մանկական Եվրատեսիլ 2010»-ում հաղթած Վլադիմիր Արզումանյանը ծառայում է Հայոց բանակում։ Նա ծառայության է անցել Ստեփանակերտում` Պաշտպանության բանակի շտաբի նվագախմբում։ Tert.am Life–ի հետ զրույցում Վլադիմիրը պատմել է իր ծառայության և նպատակների մասին։ «Փառք Աստծո, ծառայությունն անցնում է շատ լավ` խաղաղ պայմաններում։ 10 ամիս է, ինչ ծառայում եմ։ Օրերն արագ են անցնում։ Պետք է ծառայության մեջ ինչ–որ հետաքրքրություն գտնես, որ օրերն արագ անցնեն։ Մինչև բանակ գալը ամեն ինչի ուրիշ աչքով էի նայում, բայց երբ անցա ծառայության, պատկերացումներս փոխվեցին։ Բանակը փոխում է մարդուն։ Էլ ավելի ես լրջանում, սկսում ես ճանաչել մարդկանց և այլն»,– նշեց Վլադիմիրը։ Վերջինս նկատեց,
Ապրիլյան քառօրյա պատերազմի մասնակից Դասակի ավագ, Նարեկ Հայրապետյանը պատմում է ապրիլի 1-ի, լույս 2-ի գիշերը տեղի ունեցած գործողությունների մասին: Նշենք, որ վերջինս ծնվել է 1996թ ՀՀ Գորիս քաղաքում: Սովորել է Ակսել Բակունցի անվան թիվ առաջին դպրոցում: 2014 թվականի հունիսի 26 -ին զորակոչվել է բանակ: Զորացրվել է 2016 թվականի հուլիսի 2-ին:
2016 թվականի ապրիլի այս օրը, երբ սկսվեցին ադրբեջանական հատուկ ջոկատայինների սանձարձակ գործողությունները, Նարեկը Ջաբրայիլի պաշտպանական շրջանում էր: Իր զինակից ընկերների հետ մարտնչել է թշնամու թվային գերակշռություն ունեցող ջոկատների հետ: Տղաներն ընկնելով շրջափակման մեջ՝ խուճապի չեն մատնվել և ճիշտ մարտավարությամբ ճեղքել են օղակը, դուրս եկել շրջափակումից: Նորից գրոհ
Հարցազրույց՝ ազատամարտիկ, «Անահիտ» ջակատի հրամանատար Անահիտ մարտիրոսյանի հետ:
-Տիկի՛ն Մարտիրոսյան, մայիս ամիսն առանձնահատուկ նշանակությունի հայ ժողովրդի համար, քան որ այս ժամանակահատվածում մեկտեղվել են մեր պատմության ամենավառ ու կարևոր իրադարձություններից մի քանիսը, որոնցից է Շուշիի ազատագրումը: Տարիներ անց այս օրը դեռ նու՞յնն են զգացողությունները:
-Տարիներ անց էլ զգացողությունները նույնն են: Այսօր էլ ես ինձ զգում եմ այն 25 տարեկան աղջնակի պես, երբ գնացի ռազմաճակատ: Հատկապես ապրիլյան քառօրյա պատերազմի օրերին էլ վերապրեցի նույն պահերը, ասես մտովի տեղափոխվեցի Արցախյան ազատամարտի տարիներ: Տարօրինակ է երևի, բայց կարոտում եմ շատ այդ դժվարին օրերը, մարտական ընկերներիս: Իհարկե, պատերա
- «Հրով լեցուն հրադադար»՝ այսպես եք անվանել «Ապրելու բանաձև» մատենաշարի 10-րդ հատորը: Կարելի՞ է ասել, որ ապրիլյան քառօրյան մարտահրավեր էր, որը ևս մեկ անգամ հիշեցրեց՝ պատերազմը դեռևս ավարտված չէ, իսկ հրադադարը բավականին փխրուն է:
- Միանշանակ, մենք երևի 1994թ. զինադադարի պայմանագիրը կնքելուց հետո մի շատ կարճ ժամանակ վայելեցինք այդ խաղաղության զգացողությունը, սակայն այդ հրադադար կոչվածը միշտ էլ հրով լեզուն է եղել, և, բարեբախտաբար, բավականին տևական եղավ այդ ժամանակը՝ մինչև իրական պատերազմի վերաճելը, բայց այն, որ քառօրյան իրական պատերազմ էր, ես բնավ կասկած չունեմ և կասկած չունեմ, որ հենց այդ պատերազմն ապացուցեց՝ որքան ուսանելի էր եղել արցախյան ազատամարտի հերոսների կերտած
Մոտ չորս ամիս է մնացել Ջաբրայիլում ծառայող Մխիթար Ավագյանի ծառայության ավարտին: Հայրենիքի սահմանները անառիկ պահող զինվորի հարսնացուն՝ Ալինան, այս ողջ ընթացքում անհամբերությամբ սպասել է իր զինվորին: Այս մասին փոքրիկ զրույզ ունեցանք վերջինիս հետ.
- Ինչպիսի՞ն է եղել ձեր առաջին հանդիպումը
- Առաջին անգամ հանդիպել ենք դրսում պատահաբար։ Սակայն մի քանի օր անց մեր ընկերական շրջապատում նորից հանդիպեցինք, և պարզվեց, որ ընդհանուր ընկերներ ունենք։ Դրանից մեկ տարի անց սկսեցինք շփվել: Ի սկզբանե համակրել ենք միմյանց։ Նույնիսկ Սուրբ Սարգսի գիշերը, երբ ուղղակի ծանոթներ էինք, երազում տեսել եմ իրեն։ Իսկապես իմ մեծ սերն է ու կյանքիս ամենամեծ նվերը։
- Ի՞նչ է նշանակում լինել զինվորի ընկերուհի,
